Συναδέλφισσες / Συνάδελφοι, Συνεργάτιδες / Συνεργάτες, 
Εάν ο Αριστοτέλης είχε δίκιο όταν έλεγε ότι Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς, σίγουρα υπηρέτησα ως Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά πολύ περισσότερα από δύο (02) χρόνια. Πολλές ήταν οι στιγμές της χαράς, του ενθουσιασμού, της αγωνίας, της απογοήτευσης, της δύναμης, του θάρρους και της ελπίδας που μοιράστηκα μαζί σας. Μα πιο πολλές ήταν οι στιγμές της ευθύνης που ένοιωσα για όλους εσάς και τις μικρές μαθήτριες / τους μικρούς μαθητές μας.
Στην προσπάθειά μου να ανασύρω μία εικόνα που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν αφετηρία για να αρχίσω να συντάσσω αυτό το αποχαιρετιστήριο μήνυμα, αντιλήφθηκα ότι η μόνη αρχική ανάμνηση που μπορούσα να ανασύρω από τη μνήμη μου ήταν η πρώτη μου ημέρα στο σχολείο ως μαθητής. Μπορεί να υπηρέτησα την εκπαίδευση από πολλές θέσεις, πολλά μετερίζια, αλλά ποτέ δε σταμάτησα να σκέφτομαι ως μαθητής. Κι αυτό με βοηθά να μαζεύω εμπειρίες, να ορίζω στόχους, να επιμορφώνομαι, να πρωτοτυπώ!
Υπήρξαν πολλές οι φορές που ανυπομονούσα για το τέλος κάθε σχολικής χρονιάς, όπως γυρίζουμε βιαστικά τις σελίδες ενός βιβλίου για να φτάσουμε στην τελευταία λέξη, αλλά, πάντα με περίμενε ένα νέο βιβλίο, μία νέα περιπέτεια, μία νέα εξερεύνηση. Κι έτσι θα συνεχίσω, επειδή η εκπαίδευση είναι ένα ταξίδι χωρίς τέλος, ένα όνειρο διαρκώς ανανεώσιμο, μια πραγματικότητα που χρήζει διαρκούς εξέλιξης.
Φτάνοντας σε αυτόν το σταθμό, λοιπόν, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλες και όλους σας – εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό, φορείς και γονείς – για τη συναρπαστική συνεργασία. Οι στιγμές που μοιράστηκα μαζί σας ήταν ανεκτίμητες. Προσπάθησα να μη διατηρήσω αυτό που βρήκα, αλλά να το αναβαθμίσω, να το δω να ψηλώνει, να ανεβάσω τον πήχη, όπως άλλωστε έπραξα και πράττω για όλα όσα καταπιάνομαι στη ζωή μου, ελπίζοντας ότι το ίδιο θα κάνει όποια ή όποιος βρεθεί στη θέση αυτή. Τίποτε, φυσικά, από αυτά δε θα ήταν εφικτό χωρίς τη βοήθειά σας και πάντα, με προσανατολισμό τα παιδιά μας, το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής μας.
Ολοκληρώνοντας αυτή τη θητεία, αφιερώνω σε όλες και όλους μία σοφή φράση του Θανάση Παπακωνσταντίνου, με τη συγκλονιστική ερμηνεία του Χρήστου Θηβαίου, η οποία δε θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα αυτό που αντιπροσωπεύουν τα παιδιά σε τούτη εδώ την πλάση:
Το παιδί είναι σαν τη στάμνα, κρατάει τη μέρα δροσερή.
Αλέξανδρος Νανόπουλος