Συναδέλφισσες / Συνάδελφοι, Φίλες και Φίλοι,
Ορισμένη από το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη, η 8η Μαρτίου είναι φόρος τιμής της μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας του 1857 των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, με αίτημα καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το ζήτημα αυτό είχε, ήδη, απασχολήσει από το 1924 το εργατικό δυναμικό της χώρας μας, με γυναικεία συμμετοχή και κόστος σε ζωές (το 1924 η Μαρία Χουσιάδου, το 1926 η Βασιλική Γεωργαντζέλη, το 1927 η καπνεργάτρια Κωνσταντέλλη, το 1936 η Αναστασία Καρανικόλα) – ενδεικτικό της αξιοσημείωτης δράσης των γυναικών στον τομέα της παραγωγής του κράτους.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ότι η γυναίκα – εργαζόμενη εκτός ή εντός οικίας, μητέρα, συντρόφισσα, συναδέλφισσα, αδελφή, συνεργάτιδα – ήταν, είναι και θα είναι ισότιμο μέλος στη δυναμική πορεία της ζωής.
Δεν χρειάζονται ειδικές ημέρες και εκδηλώσεις για να τιμήσουμε το ένα από τα δύο φύλα΄ και, μάλιστα, τη θηλυκή πλευρά του ανθρώπου, η οποία φέρει λόγω αντοχής και δύναμης τη ζωή μέσα της, την τρέφει, την περιθάλπει για 9 μήνες, εκείνη που είναι επιφορτισμένη με το μέγιστο καθήκον της δημιουργίας, της σύνθεσης και της υποστήριξης της εμβρυακής και νεογέννητης ζωής μέχρι να είναι ικανή να αναπνεύσει και να σταθεί ως ανθρώπινος οργανισμός στις φυσικές συνθήκες του πλανήτη τούτου.
Χρειάζονται, όμως, ειδικές ημέρες και εκδηλώσεις για να τιμήσουμε έναν συνάνθρωπο΄ και, μάλιστα, εκείνη που, ταυτόχρονα με το βιολογικό ρόλο της δημιουργίας, βαδίζει δίπλα στο συνάνθρωπο-σύντροφό της, εργάζεται, αγωνίζεται, προσφέρει ισότιμα΄ εκείνη, που, παρ΄ όλα αυτά, υποτιμάται, απαξιώνεται, παρακάμπτεται, κακοποιείται, βιώνει απάνθρωπες συμπεριφορές, οι οποίες ενεργοποιούνται από αναχρονιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις ριζωμένες λίγο ως πολύ στη δυναμική πορεία της ανθρώπινης κοινωνίας.
Το ένα από τα δύο φύλα, ο άνθρωπος-γυναίκα δεν είναι μία γιορτή, δεν είναι μία ιδέα, είναι χειροπιαστή οντότητα, το μισό και πλέον συστατικό της ζωής στη χρονική ροή από τη δημιουργία του κόσμου και στο διηνεκές. Κι είμαστε πολύ μικροί, πολύ αδαείς, πολύ αφελείς εάν δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ’ την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής
γυναίκα, αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με
γυναίκα, αν είμαι σωστός μη μου το πεις.
Στίχοι: Χ. Θηβαίος
Αναφορά της Επιτροπής Ορυχείων του Λόρδου Άσλεϊ (1842)
Από τα Πρακτικά του Κοινοβουλίου
Κατεβαίνω στη γαλαρία στις 7 το πρωί και βγαίνω κατά τις 6 το απόγευμα, μερικές φορές κατά τις 7. Δουλεύω πάντα χωρίς κάλτσες, χωρίς παπούτσια, χωρίς φόρμα. Μόνο το μισοφόρι μου φοράω. Δουλεύω μαζί με τους άντρες. Εκείνοι είναι ολόγυμνοι. Στην αρχή φοβόμουνα πολύ και δεν μου άρεσε αυτό. Τώρα συνήθισα και δεν με νοιάζει. Μου φέρονται όμως καλά. Δεν ξέρω ούτε να διαβάζω ούτε να γράφω.
Μαίρη Μπάρετ, 14 ετών
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΠΕΙΡΑΙΑ